Trans Siberië Express

’s Ochtends worden wij rond 07:00 uur heerlijk maar eigenlijk veel te vroeg wakker om alle moeheid kwijt te raken na de afgelopen dagen.
We gaan weer met het programma meedoen waarvan we jammer genoeg één dag gemist hebben. Als Richard uit bed stapt roept hij gelijk: Koud!! Het blijkt vannacht tegen het vriespunt te zijn geweest en het vuur is in de loop van de nacht uitgegaan. We zijn al wat laat en dus verzamelen we gauw onze spullen om ons te wassen in de wasgelegenheid op het terrein.

We doen het deurtje van de ger-tent open en dan wacht ons een fantastische verrassing:

WAUW!! Wat een mooi uitzicht! Mooie bergen bedekt met soms een groene waas of een paar bomen en we kijken ook nog uit op het gerkamp met 20 gertenten. Omdat we ’s nachts naar het kamp zijn gereden hadden we geen flauw idee in wat voor landschap we terecht waren gekomen en dit zorgt ervoor dat onze dag begint met een lach! Onze vakantie gaat weer verder na het “geneuzel” van de Russische autoriteiten. Prima, regels zijn regels maar dit vinden we allebei erg overtrokken.

In de wasplaats treffen we de verraste leden van onze groep. Ze zijn blij ons weer te zien en dat is wederzijds. Tijdens het wassen en tanden poetsen hebben we kort kunnen vertellen wat er allemaal gebeurd is en dat we vandaag weer lekker meedoen met alle activiteiten.

Gauw gaan we naar het ontbijt waar iedereen van onze groep al aan tafel zit. Ook Addie Schiphorst ontbijt met ons mee. Ze zijn allemaal verrast ons te zien en we worden daar hartelijk verwelkomd door iedereen die ons nog niet heeft gezien. Het is leuk om onze groep en Kerensa weer te zien en het heeft ons geraakt dat de mensen van de groep zo bezorgd waren vanwege ons visum probleem, de aanhouding op de grens van Rusland en Mongolië en het noodgedwongen verblijf in Ulaan Ude (één dag).

Het ontbijt bestaat uit omelet, brood met kaas, ham of jam, koffie en een glaasje sap en smaakt ons prima.
Na het ontbijt wordt duidelijk dat de yak die met ons mee zal lopen op de hiking-trip van zo’n 10 km een beetje chagarijnig is en niet zo gauw gevangen wil worden.

Even wachten dus, tijd voor een groepsfoto!
Jan van Tilborg gaat een uur paardrijden en komt heel enthousiast weer terug. We weten dat hij vandaag jarig is dus zingen we hem “lang zal hij leven” toe en kunnen we hem even feliciteren voordat we vertrekken.

Ook nemen we afscheid van Addie en Kerensa; Addie gaat weer naar UlaanBaatar om daar zijn werkzaamheden voort te zetten en Kerensa gaat ons ook (helaas) verlaten omdat ze op donderdagavond weer terug in Nederland moet zijn. We vinden de aanwezigheid, hulp en mentale steun van Kerensa tijdens onze reis en de hulp en mentale steun van Addie hartverwarmend en we vinden het daardoor extra jammer dat ieder zijns weegs gaat.

De yak is bij ons vertrek nog behoorlijk chagrijnig en wil ook niet echt met iedereen op de foto. Richard moet hier erg om lachen. De yak geeft geen kik als Richard naast hem gaat staan en ze lopen het eerste stuk gezellig samen op. Als we in de buurt komen van een nomadenfamilie, aan de andere kant van de vallei, lopen we weer samen op.

De nomadenfamilie is heel gastvrij en we worden allemaal uitgenodigd om in de tent Mongoolse thee, koekjes en verschillende soorten kaas en boter te komen proeven. Tegen verwachting in smaakt het allemaal best lekker,

hoewel de kaas wel hard is. Er is één soort koekje wat wel erg lekker smaakt, net als sprits. Maar die blijkt, zo vertelt de vrouw van de nomadenfamilie, in de supermarkt te zijn gekocht.
Na ons bezoek en een bedankje in het Mongools  aan deze familie gaan we weer op pad. Nu worden de stijging in het landschap wat sterker. Omdat we al op 1500 meter hoogte zitten is de lucht ijler dan bij ons in Nederland dus voelen we onze ademhaling sneller gaan en zijn we sneller moe. Gelukkig houdt de gids (Mika) die met ons mee is daar rekening mee, het landschap is geweldig en we genieten van de omgeving.

Rond een uur of één stoppen we, Richard enigzins buiten adem, op de top van een bergkam voor de lunch. De lunch welke nog warm uit de koelbox komt, bestaat uit rijst met gehaktstaaf in tomatensaus en patat. Wij hebben aan het begin van de wandeltocht ieder een liter fles water van het resort meegekregen. Helaas heeft de keuken niet genoeg lunchpakket meegegeven: er ontbreekt één lunchpakket en Mika heeft daardoor niet geluncht en slaat hij het aanbod af om de lunch te delen.
Vanaf deze bergkam kunnen we Turtle Rock en het Boeddhistische klooster al in de verte zien liggen.

Als we allemaal wat bijgekomen zijn en na een lekkere en voedzame lunch dalen wij af richting Turtle Rock.
De afdaling gaat redelijk vlot en als we bijna aan de voet van de berg zijn aangekomen, hebben we een kleine uitdaging. Hier ligt een stuk van zo’n 200 meter aan moerasachtige grond met boompjes en struiken. Om ervoor te zorgen dat alles goed gaat, gaat onze gids Mika ons voor en zoekt een begaanbare “weg” voor ons op waar het merendeel van de groep droge voeten

heeft weten te houden. Na deze kleine hindernis komen we aan bij Turtle Rock. Vanaf boven is nog niet goed zichtbaar dat deze rots de vorm heeft van een schildpad, maar als je ervoor staat dan zie je duidelijk de vorm van een schildpad. De rots is heel groot, veel groter dan verwacht.
Vlakbij deze rots is een restaurantje en een supermarktje, beiden gehuisvest in een ger-tent, waar we even wat gaan drinken. Vanaf hier vindt de gids het verstandig om een stuk met de bus te doen (we hebben 9 km lopen achter de rug), omdat ons bij het klooster nog een flinke steile klim waarbij we zo’n 300 meter hoger uitkomen te wachten staat.
Na een telefoontje van de gids komt de bus van het Tiara Resort ons na drie kwartier oppikken om ons naar vlakbij de ingang van het kloosterterrein te brengen.

Vanaf hier mogen we weer te voet verder. De klim is steil en vraagt veel van ons maar we komen op drie mensen na allemaal aan bij de houten hangbrug die voor de trap van het klooster hangt. Het is even lastig voor de mensen met hoogtevrees, maar we komen allemaal aan de overkant en staan nu alléén voor de opgaaf om de 128 treden naar boven te trotseren.
Eenmaal boven hebben we een fantastisch uitzicht over de omgeving. Het is  zeker de moeite waard om deze klim te maken! Rondom het klooster zijn de gebedswielen geplaatst. We doen een rondje en laten onze gebeden de wereld in gaan…

Als we terugkomen bij de ingang van de klooster kunnen wij tegen betaling 2.000 Tugrik ook het klooster van binnen bekijken.

Het ziet er heel mooi uit. Zie de leuke foto van Nadja en Geert in medidatie houding; ook Richard staat op een foto in medidatiehouding. We krijgen van de beheerder te horen dat er een keer per maand monniken naar de klooster komen om te mediteren. We kijken nog even rond en gaan dan weer op weg naar de bus.

De afdaling is een stuk gemakkelijker en we stappen na een klein uurtje weer in de bus die ons vanaf hier terugbrengt naar het Tiara Resort waar we omstreeks 17:00 uur aankomen.

We hebben nu even tijd voor onszelf om uit te rusten, hout te halen voor de kachel en deze alvast aan te steken voordat we gaan eten zodat het niet koud is als we in de tent terugkomen.

Om 19:00 uur gaan we met de hele groep aan het avondeten. Hiervoor hebben wij de vuile was nog even afgegeven bij de receptie. (wat ondergoed en T-shirts) Deze zal binnen 24 uur klaar zijn.
Bij het diner krijgen wij vooraf een komkommersalade, als hoofdgerecht rijst met rundvlees en groenten en als toetje een zoetige cake met chocola. Gezellig en lekker gegeten, Jan van Tilborg krijgt voor zijn voorjaardag zelfs nog een gebakje en een pet van het resort. We hebben natuurlijk het Mongoolse bier geprobeerd. Het smaakt erg lekker.

Na het eten is het tijd om afscheid te nemen van de groep omdat wij een dag later naar Beijing gaan dan de groep. Bij het boeken van de reis in Nederland, wisten we dit al want de trein was vanaf dat moment (3 augustus) al vol. Gelukkig verblijven we in Beijing in hetzelfde hotel als de groep dus zullen we ze daar nog ontmoeten.
Ook is de tijd gekomen voor de mensen die vertrekken om de extra’s die ze hebben genoten in het resort af te rekenen. Hierbij kun je denken aan paardrijden, internetten, excursies, de was, enz.

Na het eten hebben wij nog even in de souvenirwinkel van het Tiara resort wat souveniers gekocht: een mini wollen ger-tent, een traditionele Mongoolse laars en 12 ansichtkaarten. Helaas verkopen zij geen postzegels en is er in de buurt van het resort geen gelegenheid om de kaarten te posten waarop ik (Lilian) een opmerking maak tegenover Elly, Antoinette en Wies, dat ik de ansichtkaarten pas in Beijing ga posten met postzegels van Beijing er op. Ik merk daarbij op of de families en vrienden in Nederland deze zouden opmerken. Ach, we merken het wel als wij in Nederland zijn 😉

Als we terugkeren in onze tent is de tent al lekker behaaglijk warm en duurt het niet lang voordat we gaan slapen. Morgen hebben we een vrije dag en we hebben samen afgesproken dat we gaan proberen om paard te rijden. We vallen met op de achtergrond het gehuil van wolven in slaap.

Klik hier voor de foto’s van 15 september 2010

<< 14 september 2010 — 16 september 2010 >>