Tiara Tours
City to Go Travel
Tiara Resort, Terelj NPOm 06:30 uur maakt Richard mij wakker, omdat wij om 07:10 zullen arriveren in Ulaan Ude. Ik heb vannacht wat geslapen, Richard jammer genoeg niet. Slechts een hazenslaapje. Op het station wacht Tuyana V. Gomboeva van het reisbureau Buryat Intour als Agent van Tiara Tours ons op. Addie Schiphorst van Tiara Tours heeft ervoor gezorgd dat wij begeleiding en hulp krijgen bij het verlengen van ons visum en het voldoen van de boetes (bij de bank) in Ulaan Ude.
Wij zijn Addie ontzettend dankbaar voor zijn hulp. Gedurende onze visum perikelen van gisteren heeft Richard veel sms contact met Kerensa en Addie om hen op de hoogte te stellen van onze situatie. Wij zijn blij dat wij Tuyana zien. Wij zouden het alleen niet gered hebben, aangezien Russen geen of nauwelijks Engels kunnen spreken/verstaan.
Met Tuyana gaan wij in een busje op zoek naar een goedkoop hotel aangezien wij niet al te veel hoge onvoorziene kosten willen maken. Daarnaast zijn we Kerensa ook nog geld verschuldigd wat zij voor ons had opgenomen.
Na 10 minuten arriveren wij bij het hotel waarvan wij helaas de naam niet meer hebben. Tuyana helpt ons bij het inchecken en registreren. Met Tuyana spreken wij om 10.00 uur af om naar het immigratiebureau te gaan.
Na de inschrijving en registratie bij de receptie van het hotel gaan wij naar onze kamer op de 8ste verdieping waar wij onze koffers een plekje kunnen geven en ons kunnen opfrissen. Om 09:00 uur gaan wij ontbijten in een restaurant onder het hotel. In dit restaurant kunnen wij, zo vertelde Tuyana, zelf ons ontbijt samenstellen en dan direct afrekenen.
Wij hebben voor het ontbijt slechts 120 Roebel voor ons tweeën betaald. Voor dit geld hebben wij ieder een mok koffie, een half glaasje vruchtensap, twee boterhammen en een omelet. Na het ontbijt voelen wij ons een stuk beter aangezien we geen avondeten hebben gehad. (Alleen een stuk brood met chocopasta gisteravond op het station).
Om 10.00 uur staat Tuyana zoals afgesproken bij de receptie op ons te wachten. Ze vertelt ons dat wij eerst foto’s gaan maken voor visumverlenging en de overtredingen. Nadat wij foto’s hebben laten maken lopen wij naar haar kantoor waar zij een aantal kopieën maakt en een aantal telefoontjes pleegt om meer te weten te komen over de procedure die ons te wachten staat. Na één van haar telefoongesprekken vertelt zij ons dat wij nog een extra boete moeten betalen, omdat wij terug zijn gereisd naar Ulaan Ude. Dit vinden wij nogal een onrechtvaardig verhaal want zij (de Russische functionarissen) hebben ons bij de grens tegengehouden en nu moeten wij daar voor boeten??
De aanvraag voor de verlenging van ons visum bedraagt voor ons beiden 1.260 Roebel. De boetes zijn op te splitsen in:
Boete 1: Illegaal proberen te passeren van de grens: 8.000 Roebel;
Boete 2: Opzettelijk terugreizen naar Ulaan Ude: 4.000 Roebel.
De totale kosten van de aanvraag voor verlenging van onze visum én de twee boetes voor ons beiden bedraagt 13.260 Roebel.
Na alle telefoontjes en kopieerwerk gaan we samen met Tuyana naar de bank om alle kosten te voldoen. Hiervan krijgen we een stortingsbewijs, welke we dan als bewijs kunnen overhandigen aan de functionarissen van het visumkantoor in Ulan-Ude.
Vanaf de bank stappen we direct in een taxi naar het visumkantoor. We komen uit in een nieuwbouwpand in the middle of nowhere waar dit kantoor pas naar toe verhuisd is. Het kantoor is officieel geopend van 10:00 tot 12:00 en van 14:00 tot 18:00 uur. De openingstijden van dit kantoor zijn aangepast aan de reistijd van het personeel naar het centrum van Ulan-Ude. Dit klinkt heel vreemd maar blijkbaar gaat een groot deel van het personeel thuis of in het centrum lunchen. Ze krijgen dan de tijd van 12:00 uur tot 14:00 uur om te lunchen. Gelukkig hebben de mensen die onze aanvraag en “strafblad” behandelen wél zelf eten meegenomen en worden we vrij snel geholpen.
Allereerst melden we ons op de begane grond bij iemand in uniform die onze aanvraag in behandeling moet nemen maar die verwijst ons direct door naar de persoon op de 1e verdieping die eerst ons “strafblad” en de boete moet afhandelen. Deze jongen is heel vriendelijk en begrijpt niet helemaal waarom wij niet gewoon zijn doorgelaten bij de grens. Maar goed, regels zijn regels, en hij begint aan zijn procedure om ons “strafblad” te registreren, onze verklaring af te nemen en neemt een aantal foto’s in ontvangst. Nu komt voor het het meest spannende: het nemen van onze vingerafdrukken. Dit doet hij blijkbaar niet zo heel vaak want hij leest voor de zekerheid nog even de handleiding door.
Bij ons beiden zijn allebei de handen helemaal vastgelegd in inkt; Hij pakt een inktroller die wij normaal gebruiken om uitsnedes uit hout of linoleum in te inkten en rolt deze in met inkt. Hij neemt eerst de afdrukken van onze vingertoppen van de rechterhand, vervolgens worden de vingers in zijn geheel vastgelegd en daarna wordt ook nog een afdruk genomen van onze handpalm. Als wij denken klaar te zijn, wordt er ook nog een afdruk genomen van onze hele hand met apart nóg een afdruk van onze duim. In totaal zijn er per persoon 26 afdrukken! gemaakt. Onze handen zijn helemaal zwart van de inkt. Als wij klaar zijn, krijgen wij een pot garage-zeep mee om onze handen eerst mee in te smeren en dan de inkt van onze handen af te boenen. Het meeste gaat er wel af maar niet alles in één keer.
Na dit hele proces zijn we op de eerste verdieping klaar en is ons “strafblad” en het betalen van de boetes achter ons gelaten. Nu kunnen we door naar de begane grond waar de voor het oog norse man in uniform ons weer ontvangt. Nu kunnen we, met hulp van Tuyana, de formulieren verder invullen voor de aanvraag voor verlenging van ons visum. Als dit allemaal is afgerond neemt de man de formulieren in behandeling en kunnen we wachten op zijn seintje als hij de verlenging heeft uitgeprint. Hij vertelt echter direct dat hij problemen heeft met printen. Tuyana en de man spreken af dat als hij weer kan printen dat hij dat dan telefonisch aan haar zal doorgeven. Nu kunnen we even uit dit gebouw weg en we horen dat er aan de overkant een soort snackbar is waar we kunnen gaan lunchen. De snackbar lijkt een aantal aan elkaar gekoppelde ger-tenten te zijn. In één kun je eten, in één is de keuken, in één gertent leven de mensen. Hier trakteren wij Tuyana op een lunch. Wij hebben borsjt-soep, dumplings, wat brood en citroenthee besteld.
Na de lunch (om 15.00 uur) vraagt Tuyana aan ons of wij in dit kantoor willen wachten op ons visum of dat we met haar meegaan naar de bank, want ze heeft wat bankzaken te regelen. Hierop antwoorden wij dat wij bij het kantoor willen wachten.
Bij de bushalte nemen wij afscheid van haar en als zij in het busje stapt, gaan wij weer terug naar binnen en spreken af haar op de hoogte te houden van de ontwikkelingen.
Het printprobleem op het immigratiekantoor duurt nog voort totdat de man in uniform in het Engels tegen ons zegt: “Twenty minutes”. Dit is om 16:15 uur. In deze tijd zien wij hem steeds meer geïrriteerd raken over de automatisering in dit kantoor. Op een gegeven moment begint hij zelfs te schreeuwen door de telefoon. Dit lijkt echter weinig resultaat te hebben, dus zien wij hem snel weg benen richting onbekende locatie. Als hij terugkomt heeft hij iemand bij zich, blijkbaar iemand van de automatisering, die toegang heeft tot de serverruimte van dit kantoor. De man gaat achter zijn bureau zitten wachten, krijgt een kabeltje in zijn printer en jawel het printprobleem is opgelost! Waarschijnlijk is de netwerkkabel kapot gelopen omdat deze op de grond ligt zonder bescherming.
Om 16:45 uur geeft de man ons het printje met de verlenging van ons visum en wij gaan gauw naar buiten om daar op zoek te gaan naar een taxi. Binnen twee minuten hebben wij een taxi en met 20 minuten arriveren wij bij de reisagent waar wij een vliegticket naar Ulaan Bataar, Mongolië kunnen kopen.
Wij hebben van tevoren tijdens het sms contact met Addie de mogelijkheden besproken om verder te reizen.
Optie 1: met de trein, een onmogelijk opgaaf, want dit zou een verlies van meer dan een dag duren;
Optie 2: met de bus; deze bus vertrekt ’s morgens naar Ulaan Baatar en komt ’s avonds daar aan, ook verlies van een dag dus;
Optie 3: met het vliegtuig, reistijd één uur en vijftien minuten, een reis met zo min mogelijk verlies van tijd.
Richard maakt nog een keer de opmerking dat het wel “Reis om de wereld in 80 dagen” lijkt.
Één van de twee dames van het reisbureau moest zich naar een andere locatie haasten om de tickets daar uit te printen. Dit zou ongeveer 20 minuten duren. Onderwijl zijn wij naar ons hotel gesprint en hebben wij onze bagage meegenomen richting het reisbureau zodat wij zo snel mogelijk kunnen vertrekken. Toen zij terugkwam was zij helemaal buiten adem. De tickets hebben wij contant afgerekend en we hebben haar hartelijk bedankt voor de snelle actie. De andere collega heeft voor ons een taxi besteld naar het vliegtuig en geeft ons een briefje waarin het kenteken van de taxi staat en hoeveel de rit kost (170 Roebel).
Om 18:20 uur arriveert de taxi bij Baikal Plaza hotel (waar ook het reisbureau
Tijdens de paspoortcontrole duurt het nogal lang voordat de douanier ons doorlaat. Hij heeft onze verlenging van het visum ingenomen en hierop begint Lilian te steigeren. Wij hebben hier notabene een hele dag voor ingeleverd en twee boetes betaald en we willen toch minimaal een kopie hiervan hebben. De mannen in uniform staan verbaasd te kijken, maar begrijpen het wel en maken snel een kopie. Ze wensen ons allebei een fijne vliegreis toe en we kunnen nu
Na een vlucht van één uur en een kwartier komen we aan in Ulaanbaatar waar we zonder problemen de paspoortcontrole en douane kunnen passeren. De aankomsthal staat helemaal vol met mensen en in deze menigte zal volgens
Nog even wat achtergrondinformatie over Ulaan Ude:
In 1666 hebben Russische Kozakken Ulaan Ude gesticht met Buryatia als hoofdstad. Deze stad functioneerde als een winterkamp bij de samenvloeiing van de Selenga en Uda rivieren. Tijdens de 18e en 19e eeuw werd Ulaan Ude bekend als een handelscentrum tussen Mongolië en China met Europa.
Aan het begin van de 19e eeuw groeide Ulaan Ude tot een aantrekkelijke stad waarvan de Hodigitria kathedraal, Trinity-kerk, en de Markthal getuigen. In het centrum vind je vele koopmanshuizen. De huizen zijn van hout en versierd met handgemaakte ornamenten.
Tegenwoordig is Ulaan Ude het industriële, wetenschappelijke en culturele centrum van Oost-Siberië, met ongeveer 400.000 inwoners. Een verscheidenheid van producten worden gefabriceerd in deze stad, variërend van schepen, vliegtuigen, helikopters en motoren, machines voor houtbewerking en de landbouw. De wetenschappers van het Wetenschappelijk Centrum Buryat spelen een grote rol in de studie en de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen.
Tot zover een beknopt geschiedenis van Ulaan Ude.
Het is jammer dat wij in Ulaan Ude alleen voor het visum gekomen zijn; er valt van alles te zien, maar op het moment heb ik (Lilian) alleen oog voor onze visumaanvraag. Achteraf gezien zouden wij ons hier best kunnen vermaken, maar er komen nog genoeg gelegenheden en wie weet gaan wij in de toekomst nog een keer hier naar toe.