Trans Siberië Express

Vandaag om 03:30 uur opgestaan, want we worden om 04:30 uur opgehaald om naar het station te gaan voor onze treinreis naar Ulaan Baatar (Mongolië).

Tijdens het verzamelen bij de receptie halen wij ons ontbijtpakket op en krijgen wij onze paspoorten terug van Kerensa met de mededeling dat de receptie van het hotel gezien heeft dat onze visums voor Rusland al op 7 september! verlopen zijn. De hotels zijn verplicht om dit bij te houden in verband met een verplichte registratie van buitenlanders met een visum. Zie registratiekaart links. Voor de zekerheid heeft Kerensa na advies van Anna ons contant 8.000 Roebel voorgeschoten, zodat wij bij een eventuele boete aan de grens direct kunnen afrekenen. Wij zijn allebei erg geschrokken van deze mededeling en wij hopen dat alles goed gaat.

Bij aankomst op het station blijkt de trein een vertraging te hebben van 36 minuten. Gelukkig kunnen wij in de stationshal een groot deel van de tijd wachten. Buiten is het koud en regenachtig. Rond 06:00 uur kunnen wij instappen in de trein (#6) en gaan naar onze 1e klas coupé. Als wij goed en wel

in de trein geïnstalleerd zijn, gaan wij nog even slapen. Richard kan de slaap niet vatten, maar ik val gelijk in slaap. Richard maakt een aantal foto’s terwijl we langs het Baikalmeer rijden, maar ik krijg er niets van mee. Zo rond 10:00 uur word ik wakker en zie ik het Baikalmeer aan mij voorbij vliegen. Mooi om nog een laatste glimp van op te vangen. Hierna eten wij ons ontbijtpakket op, bestaande uit twee boterhammen met ham, twee gekookte eieren en een bakje kwark en heeft Richard al de thermoskan gevuld met heet water voor koffie. Om 12:57 uur hebben wij een stop van 30 minuten in Ulaan Ude. Hier zien wij twee leden van onze groep, Marie-Louise zit op de schouder van Peter,  het raam van hun coupé schoon te maken (zie foto). Ik bedenk plotseling dat wij ook Glassex en een textiel doekje (een tip die ik gelezen heb uit een reisboek) uit Nederland hebben meegenomen en stel voor om ook ons raam schoon te maken. Wij hopen dat iemand van onze groep hier ook foto’s van heeft gemaakt, want dit is een leuke herinnering. Nadat wij klaar zijn met onze raam hebben wij Glassex uitgeleend aan twee Amerikaanse medepassagier. Hier hebben wij wel een foto van. Vanaf Ulaan Ude tot aan de grens bij Naushki is er geen tussenstop meer. Dus vijf uur geen tussenstop meer.

Om 18:08 uur komen wij in Naushki aan (afstand van Moskou: 5.902 km.) Naushki is een grensplaats van Siberisch Rusland. De stoptijd is 1,5 uur. Tijdens de paspoortcontrole worden onze paspoorten ingenomen en we wachten in de coupé totdat wij deze weer terugkrijgen. Na een kwartier wordt ons verzocht of wij mee kunnen gaan naar het kantoor op het station om uitleg te geven waarom wij een verlopen visum hebben. Gelukkig treffen wij een Engelse vrouw uit onze rijtuig aan die vloeiend Russisch spreekt en bereid is om als tolk op te treden.
Wij leggen uit dat we geen enkel idee hebben dat ons visum al een aantal dagen is verlopen omdat we ons paspoort steeds af moeten geven en erop vertrouwden dat het Visumbureau dit wel voor ons nagekeken zou hebben. Wij hebben een visumpakket aangevraagd voor de route van de Transsiberië Express dus het is wel erg vreemd dat we in de tussenliggende tijd (6 dagen) ergens in het luchtledige zouden moeten zweven…

Na wat wachten en overleg tussen de verschillende functionarissen wordt ons medegedeeld dat wij niet over de grens doorgelaten worden en dat wij onze bagage uit de trein moeten halen. Hier schrikken we van en vragen nogmaals of we de boete niet ter plekke kunnen voldoen. De functionarissen bleven onvermurwbaar.

Op dat moment komt een gebrekkig Engels sprekende man genaamd Vassili naar ons toe die beweert dat wij in zijn huis kunnen overnachten en dat hij ons per auto naar Ulaan Ude zal brengen en ons zal helpen met de visumverlenging voor “slechts” 20.000 Roebel. Als wij, en anderen (de behulpzame Engelse vrouw met haar Russische vrienden), doorvragen naar dat bedrag dan doet hij heel wazig en krijgen wij geen duidelijk antwoord. Dit alles geeft ons geen goed gevoel. Hij heeft een stapel van 5 cm dikte aan papier bij zich waar zo gezegd aanbevelingen van ambassades op staan. Dit geeft allemaal geen vertrouwen!

Na een aantal tevergeefse pogingen van de behulpzame Engelse mevrouw lukt het helemaal niet om ter plekke de boete te betalen en worden wij naar een immigratiekantoor in Ulaan Ude doorverwezen voor een nieuwe visumaanvraag en het voldoen van de boete.
Lilian barst in huilen uit nadat wij een heel pakket onleesbare formulieren moeten tekenen. Gelukkig kunnen deze formulieren een beetje voor ons vertaald worden door de behulpzame Engelse mevrouw.

Wij hebben nog nooit zoveel formulieren moeten ondertekenen waarvan wij niet weten wat de strekking is. De vrouw die ons de papieren moet laten tekenen probeert Lilian nog te troosten maar Lilian is het zat en wil naar huis, hoewel dat ook niet zal lukken zo.
We hebben de afgelopen tijd al duidelijk gemerkt dat Rusland nog niet bekend is met toeristen en zéker niet met de Engelse taal.

Kerensa maakt tijdens het wachten de opmerking dat het waarschijnlijk zo is dat wij ons paspoort pas terugkrijgen op het moment dat de trein vertrokken is omdat ze bang zijn dat wij anders nog op de trein zouden springen met onze bagage achterlatend. Dit was ik nou niet echt van plan want ik neem wat dat betreft geen risico’s.

Ik, Richard, word inmiddels een beetje bokkig en chagrijnig van het lange wachten, want ik wil verder en we hebben onze paspoorten nog niet teruggekregen! Inmiddels is al drie uur verstreken. De trein is net vertrokken en we hebben al afscheid genomen van de groep en de mensen uit de groep wensen ons veel succes. Lilian wordt nog omhelst door Wies Helinens en ze wenst ons succes en hoopt ons terug te zien in Mongolië. Als de ploeg met mensen dreigt op te stappen sta ik op en gebaar ik dat we ons paspoort nog niet terug hebben.  De hoogste functionaris loopt terug naar het kantoortje en pakt onze paspoorten en geeft ze aan ons terug. Terwijl de anderen al weg zijn wenkt hij ons dan om mee te gaan naar het kantoor van de stationschef.  Hier maakt hij, met behulp van een boekje “Russisch voor op reis”, welke wij in Nederland van iemand hebben geleend, duidelijk op welke trein we moeten stappen en hoe laat deze vertrekt. We moeten nu nog zo’n vijf uur wachten tot de trein naar Ulaan Ude gaat. Gelukkig hebben we nog heet water uit de trein in onze thermosfles waarmee we op het station even koffie kunnen maken. Deze trein zal omstreeks 07:10 uur morgenochtend in Ulaan Ude zijn. Gelukkig kunnen we per sms contact houden met Kerensa en ook met Addie Schiphorst, eigenaar en directeur van Tiara Tours (we zijn blij verrast door zijn hulp).

Tijdens het wachten komt Vassili nog een keer langs of we echt niet met hem mee willen. Nu gebruik ik een truc die ik toevallig in een boek over Rusland

heb gelezen; “I called the embassy and they told me there is no problem to get a new visum”. Binnen een mum van tijd is hij vertrokken. Hoe kan dat toch? Is hij misschien niet zo oprecht als dat hij zich voordoet??

Rond 01:00 uur ’s nachts komt de trein naar Ulaan Ude. We kunnen in de trein contant een kaartje voor 232 Roebel per persoon afrekenen en kunnen dan 6 uur in de slaaptrein richting Ulaan Ude zitten. Slapen doe ik niet veel. Ik waak over de bagage en over Lilian, zodat zij in ieder geval wel kan slapen…..

Klik hier voor de foto’s van 13 september 2010

<< 12 september 2010 — 14 september 2010 >>