Trans Siberië Express

Vannacht is het weer koud geweest. Richard is al om 07:00 uur wakker en maakt gauw de kachel in onze tent weer aan. We hebben de avond tevoren al een voorraad hout gehaald. Als ik wakker word is de tent al lekker warm; het is nu heerlijk wakker worden met de warmte en de geur van brandend hout.

Wij gaan met z’n tweeën richting de wasplaats om ons te wassen. Omdat wij toch helemaal alleen zijn (iedereen was al weg), hebben Richard en ik samen in de dames wasplaats gedoucht.
Vandaag hebben we een vrije dag en gaan we eens kijken of we kunnen gaan paardrijden vanaf het resort.
Een uurtje paardrijden lijkt ons leuk en bijzonder om het landschap per paard te bekijken.

Tijdens het ontbijt ontdekken we dat we, samen met drie jongens die vandaag weggaan naar het Tiara Guesthouse in Ulaanbaatar, nog de enige gasten op het resort zijn.
Wij ontbijten heerlijk en doen rustig aan, omdat we vandaag toch geen georganiseerde excursie hebben.

Als we onze koffie bijna op hebben, komt er iemand van de receptie naar onze tafel toe die ons vertelt dat er iemand voor een excursie naar Ulaanbaatar op ons staat te wachten. We weten nergens van en zijn erg verbaasd en verrast dat we toch nog in Ulaanbaatar kunnen gaan kijken.

Ulaanbaatar ligt op 6.304 km afstand van Moskou. De stad ligt op 1.350 meter boven zeeniveau en is omgeven door vier bergen: Bogd Oel, Bajanzoerkj, Songion Kjarrkjan en de Tsjingeltei die allen deel uitmaken van de Kjentii-bergketen. De temperatuur schommelt tussen -40 C in de winter en 30 C in de zomer en is hiermee de koudste stad ter wereld.

We horen van de gids dat ze gisteravond is opgebeld door de agent van Tiara omdat wij nog een excursie Ulaanbaatar tegoed hebben. Zij zal ons bij deze excursie rijden en begeleiden en ze brengt ons morgen ook naar het station van Ulaanbaatar. We leggen haar uit hoe het komt dat we niet in Ulaanbaatar zijn geweest en dat we heel verrast zijn dat zij ons meeneemt. We haasten ons de heuvel op naar de tent om onze spullen te pakken en gaan dan snel naar de auto van de gids om met haar op pad te gaan richting Ulaanbaatar.

In de auto laat onze gids Bambi Byambasuren ons het dagprogramma zien en vraagt of wij het programma goed vinden en of wij nog iets willen zien wat niet op het programma staat, waarop wij antwoorden dat wij heel erg blij zijn met het programma. En al gauw valt mijn (Lilian) blik op het tijdstip 11:30 uur. Postkantoor staat op het programma! Wauw!! Dat is een verrassing: we kunnen toch nog onze ansichtkaarten uit Mongolië in Mongolië op de post doen! Hierop vraag ik Richard of hij weer terug wil lopen naar onze gertent om de ansichtkaarten op te halen. En voor ik het weet is Richard alweer onderweg…

Na het hobbelige eerste stuk in Terelj National Park komen we op de betonweg richting Ulaanbaatar. Zo’n 600 meter van deze weg loopt ook de treinrails tussen Ulaanbaatar en Beijing, daar zullen we morgen op verder reizen.

Om ongeveer 11:00 uur arriveren wij bij het natuurhistorisch museum waar wij nog even in de hal wachten totdat Bambi de entreekaartjes heeft gekocht. Wij spreken met haar spreken af dat wij na ongeveer 30 minuten in de hal klaarstaan om weer verder te gaan omdat we wat laat zijn.

Het museum heeft een paleontologische afdeling waar diverse dinosaurusskeletten staan opgesteld. Zo staan er o.a. een dinosaurus die gevonden is in 1987 en een trabosaurus die is gevonden in 1948. Beide skeletten zijn opgegraven in de Gobiwoestijn. In dit museum zijn nog vele andere dieren te zien die 100 miljoen jaar geleden in Mongolië leefden. Tegen betaling is fotograferen toegestaan, maar dat hebben wij niet gedaan. Omdat we zo weinig tijd hebben lopen we een kamer met een bank in, de insectenafdeling, waar wij even snel de ansichtkaarten beschrijven. Zo hoeven we op het postkantoor alleen nog postzegels te kopen en de kaarten te posten. Jammer dat we niet meer tijd hadden om de dinosaurussen te bekijken. In Mongolië (Gobiwoestijn) zijn veel resten van dinosaurussen gevonden en is het zeer interessant om een bezoekje te brengen aan dit museum.

Na het museumbezoek rijden we vervolgens naar het postkantoor waar wij postzegels kunnen kopen en de ansichtkaarten posten. Eindelijk krijgen de ansichtkaarten dan toch nog een Mongoolse postzegel :-).
Ook hier geldt een tarief postzegel voor alle landen. Bambi helpt mee met het plakken van de kaarten.

Als we uit het postkantoor komen is het een klein stukje lopen naar het Sukhbaatar Plein, het centrale plein van Ulaanbaatar, waar waar Damdiny Sükhbaatar in 1921 Mongolië definitief onafhankelijk verklaarde van China.

De standbeelden van Djengis Khan en zijn vier zonen kijken uit over het enorme plein en zijn zeker een bezoekje waard. In het gebouw achter deze standbeelden zetelt het parlement van Mongolië en rondom het plein vind je gebouwen van banken, een bioscoop, een concertzaal, het Mongools Nationaal Museum en de Universiteit van Mongolië.

Na het bezoek aan dit plein rijden we door naar het Gandan klooster. Dit is het grootste en belangrijkste klooster van Mongolië. Het huidige Gandan klooster (Mongoolse site: http://www.gandan.mn)

bestaat uit vier tempels, waarvan de grootste – Janraisig Datsan – 42 meter hoog is. In dit gebouw staat een verguld beeld met juwelen van zo’n 26 meter en een gewicht van zo’n 20.000 kilo van Janraisig, een vrouwelijke boeddha. Rondom dit beeld staan duizenden boeddhabeelden. Het kloostercomplex wordt bewoond door ongeveer 900 monniken en dit neemt in aantal steeds toe. Wij hebben gezien dat er op dit terrein veel nieuwe gebouwen ten behoeve van onder andere de boeddhistische universiteit van Mongolië worden gebouwd. Deze boeddhistische universiteit levert boedhistische monikken aan Tibetaanse kloosters door heel Azië. Specialiteiten waar men zich in kan bekwamen zijn onder andere boeddhistische filosofie, boeddhistische gezangen, Tibetaans, Sanskriet, Engels en ook een traditionele medicijnenstudie en astrologie behoren tot de mogelijkheden.

Zo rond een uur of half twee krijgen we alledrie trek dus gaan we samen naar de geplande lokatie voor de lunch: Mongolian BBQ In dit Mongools BBQ restaurant mogen wij onbeperkt eten. Er bevindt zich een lopend buffet in dit restaurant en ook een stuk waarbij je je eigen wokmaaltijd kunt samenstellen. Je kunt hier dus gerust voor een tweede keer opscheppen, wat wij dan ook doen want het eten hier is erg lekker. We krijgen alledrie een glaasje wodka bij het eten maar gelukkig hebben we ook nog een fles water op tafel staan om te blussen. Bambi vertelt ons dat als zij hier met haar groepje eet zij meestal wel minimaal voor een derde ronde gaat. Ze vindt het eten ook erg lekker en komt hier graag.

Bambi vertelt tijdens de lunch meer over haarzelf. Zij is getrouwd en heeft twee kinderen: Een dochtertje van vijf jaar en  een zoontje van twee jaar. Haar man doceert onder andere filosofie aan de universiteit en heeft zijn promoveren tot PHD pas achter de rug. Zelf heeft zij in Rusland aan de universiteit economie gestudeerd en heeft in die tijd bij Russische families ingewoond dus ze verstaat zowel Russisch als Mongools.
Ze is erg benieuwd naar waar we in Rusland geweest waren en wat we van de treinreis vonden. Zij vertelt ons dat ze in haar studietijd altijd twee dagen onderweg was in de trein om naar huis in Mongolië te komen.

Als we alledrie vol zitten gaan we weer op pad. Onze volgende stop is het winterpaleis maar hier komen we voor een dicht hek te staan. Hier blijkt dat gisteren (15 september) het winterseizoen is ingegaan en dat het winterpaleis nu nog maar beperkt geopend is. Dit geldt voor meer opengestelde gebouwen in Mongolië.
Nu dit gesloten is gaan we maar direct door naar de volgende stop: de Kasjmier-fabriek: Cashmere World (Eermel Company).

We worden hier losgelaten om eens te kijken of we nog wat leuks van Kasjmier (haar van de buiken van geiten) kunnen vinden. Hoewel alles vrij prijzig is vindt Lilian een sjaal voor zichzelf en een leuk vestje voor ons nichtje Ellen.

Hierna gaan we verder naar het Zaisan monument. Het Zaisan monument ligt op een heuvel hoog boven de stad. Onderaan de trap van het monument staat een jongen uit Kazachstan met een keizerarend bij zich. Deze kun je tegen een vergoeding vasthouden. Hier hebben we niet zo’n trek in als we naar zijn onbeschermde klauwen en snavel kijken. Onze gids vertelt ons dat de mensen uit Kazachstan deze vogels gebruiken om mee te jagen. In hun natuurlijke gedrag jagen deze arenden op kleine en middelgrote dieren.
De klim omhoog is zwaar door de kleine treden maar het uitzicht mag er wezen en het monument is groter dan dat je onderaan de berg verwacht.

Vanaf de top van de heuvel heb je een mooi uitzicht over Ulaanbaatar. Het monument is een Russisch monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de tweede wereldoorlog. Het monument bevat een soort ringvormig schilderij met afbeeldingen van verschillende gebeurtenissen in de geschiedenis van Mongolië waarbij Rusland te hulp is geschoten.
Het monument is een monument wat de vriendschap tussen de Russen en Mongolen uitbeeldt.

Nu gaan we naar iets waar we allebei al de hele dag naar uitgekeken hebben: de ger-tenten fabriek.

We zijn allebei heel erg benieuwd wat er allemaal komt kijken bij het maken van zo’n ger-tent.
Het maken en samenstellen van een ger is arbeidsintensief en wordt met heel veel zorg gedaan. Het maken van een complete ger duurt zo’n twee weken en de standaardversie kost dan zo’n 1500 euro. Voor ons naar verhouding een schijntje maar voor een Mongoolse familie een heleboel geld.
De ger is het huis voor de Mongoolse nomaden en moet dus winddicht en isolerend zijn. Hiervoor gebruiken ze verschillende materialen zoals canvas, schapenwol en leer. Het frame bestaat uit een traditionele houten struktuur met daaromheen nog een soort “uitklapbaar hek” waaromheen de tentdoek weer bevestigd kan worden. Als je zo’n tent neerzet dan kan je dat niet even in je eentje maar dan moet je minimaal met drie man zijn om alles recht te houden en de onderdelen goed op zijn plaats te krijgen.
Dit is écht een mooie afsluiting van onze dag in Ulaanbataar.

We gaan nog even Mongoolse Tugrik wisselen naar Dollars bij de bank en dan op weg terug naar Terelj National Park. Onderweg gaan wij nog naar een supermarkt waar Bambi gauw haar boodschappen gaat halen (brood en fruit) en wij flessen water.
Onderweg komen we een kudde yaks tegen en een kleine kudde paarden en we genieten van het landschap en de ondergaande zon.
Tijdens de terugrit naar het Tiara Resort vertelt Bambi ons dat zij vanavond bij haar oma gaat logeren die dichtbij het Terelj National Park woont, zodat zij niet ver hoeft te rijden en ons op tijd kan ophalen. Rond 19:15 uur zijn we weer terug in het Tiara Resort waar we ons haasten naar het restaurant voor

het avondeten. Het diner bestaat uit vooraf een wortelsalade met dressing en als hoofdgerecht noodle met rundvlees. Als toetje krijgen wij yoghurt en op de tafel staat al een grote thermoskan met heet water klaar, waarna wij na afloop van het eten nog thee en koffie kunnen zetten.

Na het avondeten halen wij onze schone was op bij de receptie. De receptioniste meldt dat de was nog niet droog is, maar dat vinden wij niet zo erg. We kunnen de was verder wel in de tent aan een waslijn ophangen en dan droogt het snel. Ook kopen wij (voor Richard) een T-shirt met de afbeelding van de Trans Siberië Express die hij op de Chinese muur wil dragen.

Als we afgerekend en afscheid genomen hebben lopen we naar onze tent waar we twee mensen van het resort treffen die ons even gauw helpen om onze kachel in de tent aan te steken zodat het binnen de kortste keren lekker warm wordt. Even later gaan zij op zoek naar touw voor een waslijn om vervolgens onze natte schone was op te hangen. Hoewel wij van plan zijn deze zelf op te hangen zijn wij blij verrast dat zij dit voor ons willen doen. Het is lekker warm in de tent en op een gegeven moment heeft Richard een geweldig idee. Uit boosheid pakt hij de twee ingevulde douane formulieren (van onze treinreis richting de grens) en stopt deze met een brede glimlach en zichtbaar genietend in het kacheltje. Zie foto hoe hij aan het genieten is om deze in vlammen op te laten gaan!

In de loop van de avond wordt Richard ziek en kan nog net uit de ger-tent komen voordat hij begint met overgeven. Hij heeft dus de wasplaats niet gehaald. Dit duurt een kwartier en dan gaat Richard wat wit weggetrokken op zijn bed liggen.

Morgen moeten wij vroeg, om 04:00 uur, opstaan. Dan zal Bambi ons naar het station in Ulaanbataar brengen.

Klik hier voor de foto’s van 16 september 2010

<< 15 september 2010 — 17 september 2010 >>